شعر اول
وداع اى ماه عشق و جوشش و شور وداع ای ماه حق و تابش نو
وداع اى شافع مقبول درگاه وداع اى آستان عصمت الله
چه دلهاى فسرده شاد کردى چه جانهاى گران ازاد کردى
چه دولتها به ارزانى که دادى چه درهایى به رحمت برگشادى
چه افرادى ز تو سامان گرفتند برات از آتش و شیطان گرفتند
شیاطین را همه در بند کردى ولى الله را خرسند کردى
لقاى حق که بس می بود دشوار رهش را یمن تو گردید هموار
تو خود نور خداى مهربانى جمال حضرت ان دلستانى
در این مدت که مهمان تو بودیم به دامان امان بخشت غنودیم
تقلایى اگر کردیم گه گاه رضایت را به جان جستیم اى ماه
شعر دوم
آمدیم از سفر دور و دراز رمضان پی نبردیم به زیبایی راز رمضان
هر چه جان بود سپردیم به آواز خدا هر چه دل بود شکستیم به ساز رمضان
سر به آیینه ی الغوث زدم در شب قدر آب شد زمزمه ی راز و نیاز رمضان
دیدم این قدر همان آینه ی "خلّصنا"ست دیدم آیینه ام از سوز و گداز رمضان
بیش از این ناز نخواهیم کشید از دنیا بعد از این دست من و دامن ناز رمضان
نکند چشم ببندم به سحرهای سلوک نکند بسته شود دیده ی باز رمضان
صبح با باده ی شعبان و رجب آمده بود آن که دیروز مرا داد جواز رمضان
شام آخر شد و با گریه نشستم به وداع خواب دیدم نرسیدم به نماز رمضان
