قال على (علیه السلام): ما اصف لکم من دار اولها عنا و آخرها فناء فى حلالها حساب و فى حرامها عقاب من استغنى فیها فتن و من افتقر فیها حزن من ساعاها فاتته و من واعاها اتته قد خلط حلالها بحرامها و حلوها بمرها من ابصر بها بصرته و من ابصر الیها اغمته(1) 1- نهج البلاغه ص 172 آخر خطبه 75 کلام 81
على (علیه السلام) مىفرماید: چگونه توصیف کنم دنیا را که اول آن رنج و آخر آن نیستى است از راه حلال مالى را بدست بیاورد حساب است و اگر از راه حرام باشد عقابى است خلاصه سوال و عذاب است اینطور نیست که هیچ حساب و کتابى نباشد.
کسى که در آن دنیا غنى باشد در فتنه و بلا افتد.
و کسى که در آن فقیر و نیازمند باشد غمگین است.
و کسى که در تحصیل مال بکوشد و دنبال آن برود به آن نمىرسد.
کسى که در طلب آن نکوشید دنیا به او رو آورد.
کسى که بعبرت به آن نگاه کرد دنیا او را بینا و آگاه سازد.
و کسى که به زینت و آرایش آن نگاه کرد دنیا او را نابینا گردانید.
یعنى: گمراه مىشود انسان از روى حسرت بنگرد به دنیا. اگر خداوند چیزى را به انسان بدهد او ارزش دارد نه اینکه خود آدم خودش را بهلاکت بیندازد تا به دنیا یا مقام برسد این چنین صفتى صدمه به ایمان و تقواى انسان مىزند و مورد سوال قرار مىگیرد هم در دنیا و هم در آخرت یک نمونه در تاریخ.
مطلب بعدی :
حدیث
