- امامت در کودکى
یکى از شبهاتى که درباره امام مهدى در گذشته و حال طرح شده، آن است که چگونه ممکن است کودکى در سنین نخست طفولیت به مقام امامت نایل شود و چگونه مى توان او را صاحب ولایت دانست؛ در حالى که، در فقه مذاهب اسلامى، کودکى نابالغ حق هیچ گونه ولایت و تصرفى به او داده نشده است.
پاسخ کوتاه اینکه، مساله امامت یک موضوع فرعى و تکلیف فردى نیست. بلکه یک موضوع اعتقادى و بنیادى است و در گفتمان امامت، نصب و تعیین امام فعل خداوند بوده و مى باشد. دیگر آنکه این پدیده در میان پیامبران و امامان گذشته نیز سابقه داشته است. به طور مثال حضرت عیسى (ع) در کودکى و از سوى خداوند، کتاب و حکمت به او عطا شد. راجع به حضرت یحیى قرآن مى فرمایدک و اتیناه الحکم صبیاٌ. حضرت جواد (ع) در سن هشت سالگى و امام هادى (ع) در سن نه سالگى به امامت نائل شده اند. در تاریخ امامت شیعه اگر امامانى در سنین
حقیقت مهدویت، ص: 12
نورسى ادعاى امامت را طرح کردند، در علم و عمل و گفتار و کردار خود آنچه را هماهنگ با مقتضاى امامت بود بروز دادند و هرگز در انجام وظایف امامت دچار مشکل نشده و در مواجهه با مخاطبانى که در صدد آزمودنشان بودند در بن بست علمى قرار نگرفتند و این گونه معلوم مى گردد که امامت میراثى است آسمانى براى جمعى از بندگان برگزیده که در آن، مساله سن مطرح نمى باشد. همچنان که در رسالت و پیامبرى هم حکم الهى به کودکى چون یحیى بن زکریا و نبوت به عیسى (ع) اعطا مى شود. «1»
2- فواید امام غایب
پس از آنکه شبهه به درازا انجامیدن عمر امام غایب با تمسک به عموم قدرت الهى و قطعیت وقوع عمر طولانى براى برخى پیامبران و دیگران «2» اثبات گشته است، این سوال به طور جدى طرح مى شود که چه فایده اى براى امام غایبى است که صدها سال از دیده ها پنهان بوده و امکان دسترسى به او وجود ندارد و چه اشکالى دارد به آن مهدى معتقد شویم که در آخر الزمان و در نزدیکى عصر ظهور ولادت مى یابد و به طور طبیعى براى عهده دار شدن وظیفه
______________________________
(1) یا یحیى خذ الکتاب بقوه و اتیناه الحکم صبیاً (مریم 12)
(2) در قرآن کریم از عمر طولانى حضرت نوح سخن به میان آمده و عقیده به حیات عیسى بن مریم در میان همه مسلمین اجماعى بوده و با استناد به روایاتى چند او با مهدى ظهور کرده و نماز پشت سر او مى گزارد و روایات بسیارى درباره حیات خضر رسیده است.
حقیقت مهدویت، ص: 13
خطیر الهى خود مهیا مى شود؟
در پاسخ باید گفت: اولا مساله حیات و غیبت مهدى (ع) امرى است که تابع ادله خود بوده و چون این معنا به اثبات رسد، باید به کلیه لوازم آن پاى بند شد و استثنایى بودن مساله غیبت و عمر طولانى، نمى تواند مانع از پذیرش واقعیتى باشد که با دلایل گوناگون به اثبات رسیده است.
ثانیا: مساله فواید امام غایب مانند بسیارى از مسائل راز آمیز دیگر آن چنان با اسرار و حکمت هاى الهى درآمیخته که شاید نتوان همه ابعاد آن را کشف کرد؛ روایات انبوهى را که بر این دلالت دارد خداوند زمین را هرگز بدون حجت رها نکرده و اگر چنین شود نظام عالم مختل شده و زمین اهلش را فرو مى برد، را هرگز نمى توان نادیده انگاشت. طبق این روایات فیض وجود امام حتى در حالت غیبت هم بر گستره تکوین و اهل زمین استمرار مى یابد و این یکى از مهم ترین فواید امام غایب است.
افزون بر آن فواید دیگرى براى عقیده به امام حى مى توان تصور کرد؛ از جمله اینکه: ایمان به
حقیقت مهدویت، ص: 14
امامى که هر آن امید به قیام و ظهور او مى رود، شخصى را در حالتى از آمادگى تام قرار مى دهد که با جدیت فراوان، در راه اهداف و مقاصد دین استقامت ورزیده و سخت کوشانه در طریق اصلاح امر خود و جهان پیرامون بکوشد. همچنین عقیده به حیات مهدى (ع)، مهم ترین پشتوانه روحى منتظران بوده که با احساس امید به انجام مسوولیت هاى دینى و اجتماعى خود بپردازند، نومیدى و سرخوردگى را از درون بزدایند و هر آن در انتظار فرج موعود باشند.
به راستى اعتقاد به مهدى زنده با مهدى غیر موجود چقدر تفاوت دارد بهترین نمونه تفاوت این دو نظریه را در مذاهب مختلف مى توانید ببینید آیا هیچ خبرى از انتظار- اشتیاق مهر و عاطفه و امید به آینده و حس صاحب و مولى داشتن در میان انان دیده مى شود؟
