در تعریف اوقات فراغت با عنایت به لغت‌نامه‌ها و نظریات صاحب‌نظران متعدد علوم رفتارى، مى‌توان به موارد ذیل اشاره نمود :
فرهنگ عمید فراغت را به معناىآسودگى و آسایش و آسودگى از کار و شغل معنا کرده است.
در لغت‌نامه دهخدا نیز فراغت به معناى آسایش، آرامى و استراحت و ضد گرفتارى از کار و شغل معنا شده است.
برخى از صاحب‌نظران آن را «فعالیت براى خود» یا «زمان آزاد» یا «زمان فروخته نشده‌اى که متعلق به فرد است» و «زمانى که فرد به میل خود از آن استفاده مى‌کند» توصیف نموده‌اند.
با عنایت به مباحث مزبور، مى‌توان اوقات فراغت را زمان‌هایى دانست که یک فرد وراى انجام وظایف فردى و اجتماعى خویش دارد و مى‌تواند آن را با میل خود در امور مختلف صرف کند و بسته به این که چگونه و با چه وسیله‌اى این اوقات پر شود، مى‌تواند پربارترین و شوق‌انگیزترین لحظات و یا بعکس ملال‌آورترین، بى‌بارترین و حتى مفسده‌انگیزترین دقایق باشد.
تاگور اندیشمند هندى مى‌گوید: «تمدن بشرى نتیجه استفاده درست از اوقات فراغت است.»
