راههای جذب جوانان به نماز ومساجد.
مقدمه:
دوران ما به سمت سویی روان است که دین باوری و احیای انگیزههای دینی در سکوی نخست آن قرار گرفته است. پرداختن به ریشههای تفاوت در بینش، گرایش و رفتارهای دینی جوانان، برای آنان که هوشیارانه دست به فعالیتهای فرهنگی سازنده و تربیت علمی هدفمند میزنند، یک ضرورت است تا با عنایت به آن در برنامهریزیهای خود بتوانند در این عرصه توفیق یابند.
تقاضای مذهب یکی از خواهشهای فطری بشر است که با فرا رسیدن بلوغ، مانند سایر تمایلات طبیعی در نهاد جوان بیدار میشود و او را به مجاهده و کوشش فرا میخواند. جوان به طور طبیعی رغبت وافری به مسائل مذهبی نشان میدهد و حساسیت زیاد، او را دچار بحران انتخاب صحیح میکند.
روانشناسان معتقدند بین بلوغ و جهش ناگهانی احساسات مذهبی، ارتباط مستقیم وجود دارد. طبق نظر استانلی هال حداکثر این احساسات مذهبی در 16 سالگی پیدا می‌شوند که این استعاله را میتوان یک صورت خلاصه و فشرده شخصیت جوان دانست.
نماز در میان عبادات، جایگاه خاصّی دارد. نمازی که فرادی خوانده میشود، هر اندازه سرشار از اخلاص و معنویت باشد، تنها ارتباط یک فرد را با خدا برقرار میسازد. اما نماز جماعت از یک وسیله ارتباط میان عبد و معبود فراتر میرود و جنبهی اجتماعی و سیاسی به خود میگیرد. افزون بر این نماز گروهی و دسته جمعی، حال و هوای دیگری دارد زیرا به لحاظ روح جمعی حاکم بر فضای نماز، امواج معنویت بیشتری را میتوان در آن مشاهده کرد. از دیگر حکمتهای نماز جماعت میتوان به تألیف قلوب مسلمانان، شکسته شدن دیوار تفاخر و تکبر، نمایش شکوه و عظمت اسلام، تبلیغ اصل امامت و تمرین پیروی از رهبری در شکل اقتدا به امام جماعت و بر هم زدن معادلات سیاسی دشمنان اسلام اشاره کرد.
جوانان، سرمایههاى عظیم یک جامعه، آیندهسازان نظام و افتخار آفرین مردماند. جامعهشناسان معتقدند جامعهاى سالم است که جوانانى سالم داشته باشد.
یکى از راههاى مهم تربیت سالم، آشنایى جوانان با آموزههاى دینى و بایدها و نبایدهاست. بایدها و نبایدهاى دین به مثابه نسخه دکتر است که انسان را از بیمارىها نجات مىدهد و نتیجه آن، ایجاد جامعهاى قانونمند، متمدّن و سالم است. اگر در برخى روایات از پیامبر(ص) به طبیب یاد شده، درست بدین معناست، زیرا حضرت با نسخه دین، بیمارىهاى روحى را درمان مىکند و مردم را به دینمدارى فرا مىخواند.
از اینرو بایسته است همه مردم به ویژه جوانان با دین بیشتر آشنا شوند. زندگى بدون ایمان و دین، رنجآور است. البته همه مردم به طور فطرى، دینگرا هستند، ولى این امر در اثر برخى عوامل، کمرنگ و گاهى در برخى موارد فراموش مىگردد.
